Waar wordt Anita blij van, waarvan niet en waarom…?

Wat zij vanaf het begin en nog steeds als grote wens ziet, is het faciliteren van een plek waar je echt jezelf kunt zijn.

“Haar” Eigen Wij is een Eigen Wij voor steeds meer mensen geworden. Iets waar Anita heel blij van lijkt te worden. Maar waar wordt ze nou precies blij van, waar niet en waarom…? Kortom, een kort diepte-interview in het hier en nu.

Wat Anita het liefst zou willen bereiken met Eigen Wij…

Wat zij vanaf het begin voor ogen had en nog steeds als grote wens ziet, is het faciliteren van een plek waar je echt jezelf kunt zijn, waar je geen masker op hoeft te zetten. Dat is niet eens zo veel veranderd ten opzichte van het allereerste begin.

Anita: “Je bent hier wat je precies mag en/of wil zijn. We zijn ooit begonnen als groente-collectief, maar nu zie je meer dat de persoonlijke ontwikkeling en de creativiteit centraal staat en dat mensen elkaar daar in terug vinden. En wat ik zo tof en mooi en …alles vind aan Eigen Wij, is dat het dus niet uitmaakt wie je bent, waar je vandaan komt, wat je banksaldo is, wat je eventuele ziekte is, je bent er gewoon onderdeel van en je mag er gewoon zijn. Je doet er gewoon toe. De missie is echt iedereen met elkaar verbinden, zwart, wit, rijk, arm, paars, dik, dun, uit alle lagen van de bevolking.”

En zoals op de site van Eigen Wij ook al terug te vinden is, is dit één van de vier kernwaarden: oordeelloos handelen. “Met een open hart erin staan zoals een kind”, geeft Anita aan: “Een kind maakt het ook geen reet uit wie er tegenover ze staat.”

Natuurlijk wordt daar binnen Eigen Wij ook aandacht aan besteed, door bijvoorbeeld 1 keer per jaar met de vrijwilligers samen te komen en er met elkaar over te praten.

Wat is jouw rol binnen de stichting?

Anita: “Nou, ik ben dus vrijwilliger… dat zijn we allemaal hier . Mijn rol is op dit moment voorzitter van de stichting. Dat klinkt heel zwaar, maar dat betekent dat we met het bestuur elke maand het reilen en zeilen van de stichting bespreken, kijken of er geen gekke dingen gebeuren en opletten of we ons nog houden aan onze missie: verbinden. Ik ben een beetje de verbinder tussen de ‘werkvloer’ en het bestuur.” “Maar ik ben ook de conceptbewaker” vult ze aan.

Er is een periode geweest dat Eigen Wij alleen als ‘yogaschuur’ werd gezien, terwijl Eigen Wij de belangrijkste missie: verbinden, uit wil stralen in de breedste zin van het woord. Anita waakt ervoor dat die missie het hoofddoel blijft en dat er niet een andere zijtak ontstaat. Door de diverse activiteiten in denkbeeldige, gelijke taartpunten te verdelen, kan er aan alle punten aandacht gegeven worden en blijft de missie in evenwicht verdeeld. Elk taartpuntje houdt een activiteit in en door de diversiteit biedt je voor elk wat wils en zorg je voor die verbinding. “Maar omdat je alleen maar met vrijwilligers werkt, is dat best wel eens lastig, maar het gaat steeds beter.”

“En ik ben ook wel een beetje de vraagbaak, voor het A-team vooral. Het A-team bestaat uit vrijwilligers die allemaal een eigen taak binnen de organisatie hebben, dus bijvoorbeeld opperhoofd creatie, opperhoofd vrijwilligers-coördinatie, opperhoofd ondernemers, enz… en als zij met iets zitten, dan kunnen ze bij mij terecht.”

Tot een jaar of 5 geleden deed Anita dat -zo goed als en met een beetje hulp- allemaal alleen, maar dat ging niet altijd helemaal goed. Na een paar keer bijna op instorten te staan heeft ze -hoe moeilijk het ook was- hulp gevraagd en zijn de taken verdeeld. Samen met het A-team en het bestuur is ook dat stukje van de organisatie meer in verbinding en een samenwerking geworden.

Wat maakt dat Eigen Wij draaiende blijft?

“Door bijdragen van de startende ondernemers of externe organisaties die ruimtes huren; door (7) lieve donateurs; spontane kleine donaties en door fondsen zoals Fonds 1818 bij diverse projecten, wordt de financiële kant ingevuld, want o.a. de huur moet ook betaald worden, om maar wat te noemen. Maar ook de enthousiaste vrijwilligers zorgen dat het blijft draaien. Als je die niet hebt, kun je niks waarmaken. Naast dat vrijwilligers altijd welkom zijn, zoeken we bijvoorbeeld nog steeds iemand die zelfstandig externe partijen kan coördineren… mail maar als je interesse hebt! ”

Als het aan Anita ligt zou ze best vaker de tijd willen hebben om ook een vraagbaak te zijn voor bezoekers van Eigen Wij, want dat vind ze wel heel leuk. Maar Eigen Wij is niet het enige waar ze zich mee bezig houdt. Vandaar de vraag:

Wat zijn nog meer belangrijke dingen in jouw leven?

Het antwoord komt vrijwel meteen: “Tony! Tony en ik zijn al bijna 16 jaar samen, we hebben veel meegemaakt samen en hij is mijn rots in de branding. En hij heeft ook gezorgd dat Eigen Wij is wat het nu is, vooral door mij te steunen. Onze kat Goos natuurlijk! En ik heb heel veel lieve vrienden. Ik heb geen ouders meer en zij voelen voor mij als familie. En dat is zeker de afgelopen jaren heel belangrijk geweest.

Maar ook mijn klanten uit mijn massage praktijk, daar heb ik zoveel liefde en verbinding mee. Als ik dan even niet zo lekker in m’n vel zit, dat ze dan een kaartje of een lief cadeautje sturen. Die wisselwerking is ook fijn; ik help jou om te ontspannen en jij helpt mij door mij te zien.

En ook echt de mensen uit Leiden (BuZz), waar ik al twee en halve jaar als freelance social worker werk, zijn zo superlief; toen mijn vader overleed hadden ze dingen in elkaar geknutseld, een tas voor me gemaakt, een kaartje geschreven, zo lief.”

Heb je hiernaast nog hobby’s?

Ze hard te lachen: “Geen tijd voor, joh!” Maar ze probeert sowieso 2 tot 3 keer per week te sporten en ze houdt veel van wandelen aan het strand.

“Als introverte hou ik er ook erg van om lekker onder een dekentje simpelweg achter de computer te zitten en tja… dan is die ene vrije ochtend voorbij voor je het door hebt. Oh… en ik verslind luisterboeken en podcasts, ideaal!”

"gewoon met een open hart iedereen blijft binnenlaten, ondanks dat mensen je pijn kunnen doen… Ik ben daar wel trots op dat ik dat kan.”

Nog een persoonlijke vraag: ben je ergens heel trots op?

“Hoewel ik dat vroeger moeilijk vond om te zeggen, kan ik nu wel echt trots zijn op bepaalde dingen. Bijvoorbeeld de woensdagochtend-inloopochtend bij Eigen Wij! We zijn 10 jaar geleden met niks begonnen met drie vriendinnen en als je dan ziet -ook door het enthousiasme en de juiste mensen een podium te kunnen geven- wat we uit de grond gestampt hebben met alleen maar vrijwilligers die hun tijd doneren, dan ben ik echt retetrots. Ik spat zowat uit elkaar!”

Maar ook op het persoonlijke vlak kan ze echt wel trots zijn.

“Ik denk dat het voor iedereen geldt die niet een hele lekkere start in het leven heeft gehad; ik ben trots op het feit dat ik veerkrachtig en sterk genoeg was om alles op eigen kracht op te bouwen wat er nu is. De stichting, mijn relatie, eerlijke en gelijkwaardige, onvoorwaardelijke vriendschappen, mijn eigen bedrijf… Ik denk dat je met zo’n start een knokker kan zijn, maar het kan ook anders lopen. Maar juist het verbinden met mensen en dat je niet verzuurd en eigenlijk gewoon met een open hart iedereen blijft binnenlaten, ondanks dat mensen je pijn kunnen doen… ik ben daar wel trots op dat ik dat kan.” Wel bescheiden trots, zegt ze er gauw achteraan.

Om een vraag uit het bekende vriendenboekje van vroeger te halen:

Waar wordt je nou echt niet blij van?

“Ik ben superallergisch voor muggen en hoewel ik tegen geweld ben en ik wil elk levend wezen met respect behandelen, maar voor muggen… maak ik een uitzondering. En verder vind ik het lastig als mensen in concurrentie denken, daar geloof ik niet in. En ik heb een overgeef-fobie. En na jaren therapie kan ik er wel mee functioneren, maar over is het niet. Ik hou dus bijvoorbeeld ook niet van dronken mensen (vanwege dat overgeven…).

Als laatste vraag rest er een soort van psychologen-vraagje:

Als je morgen wakker wordt en alles zou zijn zoals het je altijd zou willen, wat is er dan anders ten opzichte van nu?

“Oeh… leuke vraag, maar ik heb ‘m nog niet gehad bij alle bezoekjes bij de psycholoog, hahaha…” (De interviewer twijfelt nu of ze wel bij een echte psycholoog zat…?)

“Maar eigenlijk is alles al redelijk zoals ik het wil hebben, wat weer een volgend probleem zou brengen: wat dan? Maar als stichting is eigenlijk alles al redelijk zoals ik het zou willen zien… misschien een beetje meer zekerheid als het gaat om de plek en dat we op zolder een heerlijke slow-down plek kunnen creëren met grote ramen naar boven dat je op je yogamatje ligt en lekker naar de sterren kunt kijken.”

“Privé zou ik wel een iets ander huisje willen dan ons postzegelhuisje van nu, in de natuur met uitzicht op het water en met ruimte voor Tony om lekker te klussen en waar Goos heerlijk naar buiten kan. Dan zou ik misschien ook eindelijk de rust hebben om dat boek eens af te maken waar ik al 100 jaar mee bezig ben… ;)”

Leuk zo’n kijkje in het leven van Anita, de Founder van Stichting Eigen Wij.